Gisteren bezochten we Nablus, een van de oudste steden ter wereld. Mooi om zien, overdekte markten en oude moskeeen te over... In een lokaal guesthouse dat samenwerkt met de vluchtelingenkampem kregen we een tasje thee en konden verschillende boeken inkijken die voornamelijk gedrukt werden om de Palestijnse problematiek aan te kaarten (iets minder voor het fotografisch - of schrijverstalent van de auteur in kwestie). Maar goed, het doel heiligt de middelen nietwaar. Het wordt me allemaal steeds duidelijker, en jammer genoeg daardoor ook steeds onoverkomelijker. De Palestijnen zijn en trots volk, vergevingsgezind zelfs - binnen de maten van het mogelijke wel te verstaan. Bovendien hebben ze minder last van de braindrain waarmee bijvoorbeeld afrikaanse streken vaak te maken hebben. Men leeft hier op hoop, er zijn weliswaar geen andere mogelijkheden, maar het siert hen. Alle verhalen die me verteld worden over pesterijen, onregelmatigheden en ronduit schendingen van de mensenrechten, eindigen hoopvol met de woorden "... but someday." En ja, na die some day staat wel degelijk een punt. Want verder volgt er niets... Someday,is het einde van het verhaal, niet het begin.
De Palestijnen begrijpen dat een oplossing ver af is en dat hoop hun enige wapen blijft ( toegegeven, ze hebben hier een klein leger bij elkaar gesprokkeld, maar de meeste van die gastjes zijn niet ouder als ik en zien er uit alsof ze nog geen hummer van op vijf meter afstand zouden kunnen raken ). Dat laatste is trouwens geen metafoor; hier staan effectief gewoon vijf sjofele jonge mannen op een rij, verveeld te bakken in de middagzon, terwijl israeli's rondrijden in airconditioned hummers met bulletproof-glass. "Even if we were to shoot at the palestinian army, we will be the only ones to get killed". Ik knik beleefd, hoop is een mooi woord denk ik dan.
Een ander probleem is the young people - Aren't we everywhere ;) - volwassen Palestijnen kennen vaak nog mensen aan de Israelische zijde, ze zijn er nog geweest, hebben er vrienden of kunnen er zich op zijn minst nog iets bij indenken. Zij zijn gematigder, scheren niet alle Israeli over dezelfde kam. Maar veel jonge mensen hier raken Palestina niet uit, hebben geen idee van wat er zich in Israel afspeelt en kunnen zich enkel baseren op de verschrikkelijke verhalen die ze horen. En er komen natuurlijk steeds meer van die verhalen bij, hoe langer deze situatie duurt hoe ongenuanceerder de perceptie. Als er iets kan gebeuren moet het wel nu... " We are at a point that we would even consider just opening the border an acceptable compromis. Not even owning back our land, or moving back in to our old houses, but just beeing able to visit Jerusalem or have medical care there. Even than it would take years and years before the people in the camps could live a normal life, find a job, let alone buy a house, but still ! " Issa beseft dat wat hij zegt meer op wishfull thinking lijkt, en zijn statement zelfs bij mij naief overkomt. Hij corrigeert snel : " Or they could just open the water supply and stop the useless harrasments... we would consider a worthy sollution as well..."
Er heerst in Palestina een soort van gemeenschappelijk verantwoordelijkheids gevoel, Als 1 palestijn iets misdoet " all of us will be held responsible". Bovendien probeert iedereen hard te werken, ookal is het meeste werk hier nutteloos. Bezig blijven is de boodschap! Environmental issues zijn hier ver van je bed; waist managment, het broeikasteffect en de noordpool zijn nu eenmaal niet prioritair. Who can blame them, the worst that could happen is the drowning of Israel, right?!
Verder zijn de mensen hier vriendelijk, trots, bezorgd maar hoopvol: a nation worth saving, I would say.
